Prva sportska igra koju su žene upražnjavale i koja se pojavila u Srbiji, tačnije u Kikindi 1923. godine, nosila je ime hazena. Ova igra, koja je bila preteča mnogih današnjih timskih sportova, vodi svoje poreklo još iz starog Rima, a do naših prostora donele su je Cezarove legije koje su se širile na sever. Reč je o igri loptom, slično rukometu, velikom rukometu i košarci. Utakmica se sastojala od dva poluvremena od po 25 minuta. Lopta u igri se može voditi, ali u tom slučaju se na svaka tri koraka mora udariti o tlo, što je dozvoljeno samo dva puta, kako bi igra dobila na dinamici. S druge strane lopta je mogla da se baca u visinu i hvata neograničen broj puta. Da bi se lopta dodala saigraču, pravila nalažu da je taj saigrač udaljen više od dva metra.

Hazena je ubrzo postala izuzetno popularna među slovenskim narodima, posebno nakon Prvog svetskog rata, kada je postala najomiljeniji sport kojim su mogle da se bave samo žene, dok su muškarci bili sudije. Dodatne opreme osim sportskih dresova nije bilo. Sastojala se od jednobojnih majica u gornjem delu, a sto se tiče donjeg dela tu su jednobojne čarape i patike, s razlikom što muškarci nose šortseve, a žene suknje. Ženske suknje su bile iznad kolena, što su navijači sa tribina tražili, navodno da bi se povećala mobilnost i samo kretanje. U Kikindi, gradu koji je u to vreme bio jedan od glavnih sportskih centara u Vojvodini, formirana je jedna od prvih hazena ekipa zahvaljujući sportskom klubu ,,Kosovo”. Osnivači prve ekipe bili su Janoš Oroš i Jožef Rigelmajer, članovi uprave kluba, koji su uložili mnogo truda u razvoj ove sportske sekcije. Uprkos početnim izazovima, najčešće roditeljskom otporu prema nošenju sportskih dresova i organizovanju putovanja za devojke van Kikinde, hazena je postepeno dobijala na popularnosti, naročito kod muškog dela publike. Poseban kuriozitet predstavlja činjenica da su prve utakmice služile kao propagandne aktivnosti, ali su vremenom postale prave sportske atrakcije koje su privlačile više od 1.000 gledalaca. Među hazenašicama kluba ,,Kosovo”, posebno su se istakle Marija Juhas i Aranka Feher, sa Marijom koja je na jednoj utakmici postigla neverovatnih 17 golova, postavši time jedna od najboljih igračica. Zanimljivo je napomenuti kako su sportska takmičenja žena u to vreme bila više od pukog prikaza atletskih sposobnosti; ona su predstavljala i borbu za ravnopravnost, promenu percepcije uloge žene u društvu, i podizanje svesti o značaju fizičke aktivnosti za sve. Hazena je, u svom razvojnom putu, uspela da preraste početnu skepsu i postane cenjeni sport koji je privlačio veliku pažnju javnosti. Igre su postajale sve posećenije, a sa povećanjem broja gledalaca rasla je i popularnost sportistkinja. Ove atletičarke nisu bile samo sportistkinje; bile su pionirke koje su pomerale granice i postavljale temelje za buduće generacije. Osim što je hazena u Kikindi predstavljala početak ženskog sportskog pokreta u Srbiji, ona je takođe bila i svedok kulturnih i društvenih promena. Kroz hazenu, žene su dobile priliku ne samo da se bave sportom, već i da izbore mesto u javnom životu, prkoseći time tradicionalnim shvatanjima. Hazena u Kikindi ostaje upamćena kao važan deo naše sportske i kulturne istorije, simbol otpora i borbe za ravnopravnost žena u sportu.